کم کم داریم خیلی وبلاگ رو خصوصی اش میکنیم. پس اول یک دسته گل تقدیم شما.
اما خوب، خوبه که بهانه ای برای حفظ ارتباط باشه. قدیمها نامه مینوشتند و راهها نزدیک میشد امروز اینترنت رابطه ها را بسیار نزدیک تر کرده. ارتباطات تلفنی بسیار ارزانتر از قبل شده. و وبلاگ وسیله ای برای راه یافتن به اندیشه و قلب انسان هاست. اما یک بدی دارد، انسان تنها میشود. هرچه امکان ارتباط بیشتر باشد فرد بیشتر از فعالیتهای اجتماعی زنده خارج از اینترنت فاصله میگیرد و این خوب نیست. اما خوب.. برای آنها که بدون اینترنت هم تنها بودند وسیله خوبی است.
بعله.. بپردازیم به موضوع این بار که خواننده های مورد علاقه من است. اول در مورد علاقه ام به موسیقی بگویم که بجز نواهای ضجه و ناله بقیه موسیقی ها را چه اصیل و چه تازه دوست دارم. اما هر موزیکی باید ریتم خوبی و شعر خوبی داشته باشد حتا اگر رپ باشد. موزیک رپ را اصلا نمی پسندم شاید تک و توک بوده که خوشم آمده پس در مجموع نمی پسندم. ریتم در موزیک باید آنچنان باشد که بتوان دستکم با آن سر یا تن را لالا لالا کرد و یا با آن رقصید یا جنباند.
در دوران کودکی و نوجوانی عارف و رامش را بسیار دوست داشتم. عارف از نگاه ما خوش تیپ بود و حتا صدایش هم، شاید این این تعریف عجیب باشد؛ صدایش هم خوش تیپ بود. رامش و موهای فرفری اش و چشمهای درشت و صدای زنانه و نرم و گرم اش چقدر زیبا بود. پس از آنها گوگوش بود که بت دوران جوانی جوانهای آن دوران بود. زیبا ترین گوگوش ، گوگوش «من آمده ام» بود. با موهای مدل میری ماتیو خواننده فرانسوی و لبهای گوشتی زیبا و چشمان درشت زیبا. او در شوی «مهندس بیلی» حسن خیاط باشی چقدر میدرخشید. یاد آن دوران بخیر.
زیبا ترین آهنگهای آن دوران، من آمده ام از گوگوش، از رامش.. آخ که سن که رسید به پنجاه.. اسم آهنگها دیگه یاد آدم نمیاد. خلاصه آهنگهای قشنگی بود. آهنگ هایی از نلی، لیلا فروهر، آنها که ساخته های انوشیروان روحانی بودند چقدر زیبا بودند.
آقاجون بسیار به حمیرا علاقه داشت. از خواننده های مرد از ایرج خوشش می آمد. مادر علاقه زیادی به روضه ابوالفضل داشت و مهم نبود که آخوند کی هست. تنها آهنگی که مادر زمزمه میکرد لالا لالا بود که برای بچه ها میخوند که خوابشون ببره. شاید هم بوده و سن و یاد ما قد نمیده.
امروز اما .. در این غربت یار دل من دو خواهر بودند؛ زنده یاد هایده و زنده یاد مهستی. شاید برای تان عجیب باشد که سالها از پخش برخی آهنگهای آنها میگذشت و بسیاری از ما مردم در سوئد از آنها خبر نداشتیم. چرا که ارتباطات مثل امروز نبود که از رسانه ها بشنویم و تنها نوارفروشی ها بودند که سالی یک بار هم به آنها که در شهرهای بزرگ بودند سر نمیزدیم برای همین ده سال پیش که فایل های صوتی ام پی 3 اختراع شد توانستم از طریق اینترنت آهنگهای اینها را بدست بیاورم و چقدر به دلم نشست.
محبوب ترین آهنگهای من در حال حاضر این آهنگها از مهستی است؛ بیا بنویس، آی بهاره، بنویس، (دوتا هست یکی بیا بنویس و دیگری بنویس) و یکی دیگه که این اواخر خوانده بود و بسیار زیبا که در آن شرح میداد چرا جدا میشه و این حرفها اسمش یادم نیست و آهنگش را هم در میان فایلها گم کرده ام و در اسپوتی فای هم نتوانستم بیابم.
از هایده هم بیشتر آهنگهای قبل از درگذشت اش را دوست دارم؛ امشب شب عشقه،
از خواننده های جدید کار خوبی ندیده ام. انگار کارهاشون همه مثل کارخانه های پیرهن دوزی سری دوزی است. البته من هم زیاد نرسیده ام به این آهنگها گوش کنم. برخی از آنها را شنیده ام و خوب وبوده اند. اما در مقایسه با کارهای قبل از انقلاب که همه کارها آنقدر خوب بود که هنوز هم جزو آهنگهای محبوب هستند امروزی ها کارنامه شان چندان درخشان نیست.
اینها را دستگرمی داشته باشید تا بعد.
لینک زیر متعلق به قبل از انقلاب از شوی رنگارنگ. انوشیروان روحانی با ارگ عزیزش که اصلا ازش میباره که به آن عشق میورزه و مهستی که زنده میخوانند. صدای دختران همراه کننده .. البته دخترها را نشان نمیده اما یادم هست که آن زمان هر هفته دخترهای یکی از مدارس تهران را به استودیوی رادیو میبردند که همراه با خواننده های یا فقط خودشان آهنگ میخواندند. پس از انقلاب کلی به شاه بابت این کار بد و بیراه میگفتیم و به تقلید از بزرگانی مثل همین سحابی های مرحوم میگفتیم داشت مردم را به فحشا میکشید. شاید همین یک جمله نشان بدهد که ملت چقدر پرت بودند. بگذریم. قرار شد سیاسی نریم. لینک را تماشا کنید و لذتی ببرید؛
http://www.youtube.com/watch?v=ZyOIWo7sgyc
