عصر هوا - فضا

 موزه هنرهای ... یادم نیست اسمش چی بود. قبل از ادامه مطلب اول فکر کنید آنچه در اینجا می بینید چیست و بعد ادامه دهید بیشتر میچسبد..
خلاصه موزه عجیب و غریبی بود. همانگونه که قبلا هم گفتم موزه های واشنگتن مجانی هستند و کلی هم پرسنل در آنجا نگهبانی میدهند و اکثرا هم سیاهپوست هستند. 
آنچه که در بالا می بینید بنظر یک کمد یا مجسمه از چوب می آید که روی آنرا با پارچه کتان پوشانده اند. من هم همین تصور را داشتم. تا آنکه نزدیک شدم و آنرا لمس کردم. حقیقت این است که همه این مجسمه از چوب است حتا آنچه که ظاهرا پارچه بنظر میرسد که روی بخش چوبی کشیده شده است چوب است. همه این مجسمه چوب یک تکه است و بخشی که شبیه پارچه کتان است را رنگ کرده اند. بسیار ایده جالبی بود و بخصوص چینهایی که برای ظاهر پارچه ای تراشیده اند بسیار ماهرانه و طبیعی است. 
این مجسمه در حقیقت پیشداوری های ما مردم را در مقابل چشم مان میگذارد. اینکه ما هرچه را که می بینیم باور و یقین داریم که درست دیده ایم و درست درک کرده ایم. در حالیکه چنین نیست و عوامل بسیاری در برداشتهای ما دخیل است. ما انسانها بنا به تجربه زندگی مان به درجه بالایی در مورد تمامی موارد زندگی مان پیشداوری میکنیم که گاه درست و گاه درست نیست. نتیجه ای که از این تجربه میتوان گرفت این است که همیشه نباید به چشمان مان اعتماد داشته باشیم. 

یک ماهی نیزه تزئینی. 
بظاهر این ماهی از یک سری گلوله و دانه ها درست شده است. اما قضیه عمیق تر از این حرفهاست. این ماهی از اسباب بازی بچه ها و سایر اشیایی که در خانه خیلی بی اهمیت اینطرف و آنطرف افتاده اند درست شده است. اولین موضوعی که جلب توجه میکند دست عروسک و دارتی است که به دست دارد. هم نیزه و هم دارت. اگر بازهم بیشتر دقت کنید میتوانید اشیایی که این ماهی را تشکیل داده اند را بهتر شناسایی کنید. در زیر دوتا عکس دیگر هم میزنم. برای بهتر دیدن میتوانید روی عکسها را کلیک کنید؛ 

در هین قسمت تعداد زیادی شانه ی مو، یویو، چرخ ماشین اسباب بازی، قلم موها، عروسک، مهره های بازی منچ و یک خرگوش عروسک حضرت مریم و خلاصه خیلی چیزهای دیگه میتوان یافت. 


دیدار از موزه هوافضا 

مقابل ورودی موزه هوا-فضا ی واشنگتن. 
البته میبخشید که گاهی مجبورید در این عکسها گاهی هم قد و بالای رعنای ما را تحمل بفرمایید اما خب من این عکسها را در سال 2006 برای خودم برداشته بودم و خصوصی هستند و عکس دیگری ندارم. 
باری، در این موزه آثار بیادماندنی و ماکتهای بسیاری از تاریخ هوافضای آمریکا را میتوان تماشا کرد. به من که خیلی چسبید؛ 

 ماکت یک ناو هواپیمابر آمریکایی که انواع هواپیماهایی که روی ناو مستقر هستند را نمایش داده است.

و در اینجا دو دست لباس فضاپیمایی را تماشا میکنید سمت راست که روی چرخ قرار دارد روسی و سمت چپی که خاک و خل کره ماه نیز بر آن باقی مانده آمریکایی است و من حیران که کدام را تنم کنم و به فضا بروم. 

Tuskegee Airmen

خلبانان پایگاه «تاسکی گی». 
یکی از پیشداوری ها در مورد سیاهپوستان آمریکایی این بود که اینها توانایی فراگیری مسائل علمی و فنی پیچیده از جمله فن خلبانی را ندارند. در جنگ جهانی دوم از سربازان سیاهپوست تنها برای خدمات پشت جبهه استفاده شد از قبیل رانندگی کامیونهای تدارکاتی و پخت غذا و حمل و نقل که بخوبی هم انجام دادند. در کشتی ها از آنها در خدمات آشپزی استفاده میشد و در فیلم پرل هاربر می بینیم که سرباز سیاهپوست که آشپز کشتی است میگوید که اجازه شلیک حتا یک گلوله تفنگ هم به او نداده اند. 
باری، علیرغم این پیشداوری ها که مثل زخمی بر پیکر آمریکا بر علیه سیاهان بود، قدرتهایی هم بودند که به دنبال استیفای حقوق انسانی سیاهپوستان بودند و همانها ترتیبی دادند که جوانان سیاهپوست بتوانند فن خلبانی را فرا گرفته و در جنگ جهانی دوم خدمت کنند و حتا نشان بدهند که از خلبانان سفید پوست بسیار شجاع تر و توانا تر هستند. داستانی بسیار شورانگیز دارد که میتوانید در فیلمی با همین نام  تاسکیگی ایر من آنرا یافته و تماشا کنید. یکی از فیلمهایی است که بارها تماشا کرده ام در زیر هم پوستر این فیلم را میزنم؛

 در بالا سمت راست لباس «یوری گاگارین» اولین انسانی که به فضا رفت را ملاحظه میکنید. لباس اصلی خود اوست. و در سمت چپ نیز لباس «جان گلن» اولین آمریکایی که به فضا رفت را تماشا میکنید. 

 یوری الکسی‌یویچ گاگارین (به روسی: Юрий Алексеевич Гагарин) کیهان‌نورد روسی و متولد ۹ مارس ۱۹۳۴ میلادی (۱۸ اسفند ۱۳۱۲)، نخستین فضانورد جهان است. یوری گاگارین در روز ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ میلادی (۲۳ فروردین ۱۳۴۰) توسط فضاپیمای وُستوک-۱ به فضا رفت و به مدت ۱۰۸ دقیقه مدار زمین را یک دور بطور کامل پیمود. عصر سفرهای فضایی انسان با این پرواز آغاز گشت.

یوری گاگارین پس از پرواز تاریخی خود به سمت ریاست مرکز آموزش فضانوردان در شهرک ستاره‌ها انتخاب شد. در همین حال و در کنار شغل حرفه‌ای خود، با بازدید و سخنرانی در شهرها و کشورهای گوناگون، نقش عمده‌ای در افزایش آگاهی عمومی در مورد سفرهای فضایی ایفا نمود. هشت سال پس از سفر فضایی‌اش، یوری گاگارین در یک سانحه هوایی کشته شد.

گاگارین به خاطر سفر فضایی تاریخی خود تبدیل به ستاره‌ای جهانی شد و نشان‌ها و عنوان‌های افتخار بی‌شماری از سراسر جهان دریافت کرد. شب ۱۲ آوریل هر سال به عنوان «شب یوری» گرامی داشته می‌شود و جشن‌ها و گردهمایی‌هایی در سراسر جهان به یاد نخستین فضانورد جهان برپا می‌گردد.

جان هرشل گلن در 18 ژوئیه 1921 در جان هرشل گلن در 18 ژوئیه 1921 در اوهایو به دنیا آمد .وی از دبیرستان نیوکونکورداوهایو که در حال حاضر با نام جان گلن شناخته میشود فارغ التحصیل شد و درجه مهندسی خود را از دانشگاه موسکینگام نیوکونکورد کسب کرد .در سال 1943 سه ماه قبل از اتمام تحصیلاتش در دانشکده نیروی دریایی ثبت نام نمود و و در همان زمان با آنا مارگارت کاستور ازدواج کرد .

وی در جنگ جهانی دوم و جنگ با کره خلبان جنگنده بود و در ماموریت های متعددی شرکت کرد.

زمانی که او در سال 1957 با پرواز به یادماندنی خود فاصله بین لس آنجلس تا نیویورک را در عرض 3 ساعت و 23 دقیقه طی کرد و رکورد سرعت هوایی از خود به جای گذاشت , مردم او را شناختند .کمتر از یکسال بعد ناسا وی را به عنوان یکی از اولین هفت فضانورد انتخابی ایالات متحده برای برنامه مرکوری برگزید .چهار سال بعد در 20 فوریه 1962 گلن به عنوان اولین امریکایی و سومین فرد از این کره خاکی به مدار زمین پرواز کرد .

پرتاب گلن از پایگاه کیپ کاناورال فلوریدا انجام گرفت .یکی از کپسول های مرکوری با نام فرندشیپ-7 او را در خود جای داده بود .در این پرواز موفقیت آمیز ,گلن در عرض 4 ساعت و 55 دقیقه و 23 ثانیه ,سه بار زمین را دور زد و به سرعت حیرت انگیز 7800 متر بر ثانیه دست یافت .

جان گلن در سال 1964 از برنامه های فضایی کناره گیری کرد .وی برای مدتی مدیر اجرایی یک شرکت بین المللی بود و در سال 1974 مردم اوهایو او را به عنوان نماینده خود در حزب دموکرات انتخاب کردند .وی در سالهای 1980,1986,و 1992 به عنوان سناتور انتخاب شد .در سال 19984 نامزد ریاست جمهوری شد اما در این مورد موفقیتی به دست نیاورد و در سال 1999 نیز از نمایندگی سنا بازنشسته شد .

تحقیقات شخصی وی در زمینه فضا مثال زدنی است .در 29 اکتبر 1998 در سن 77 سالگی پیرترین فضانورد دنیا شناخته شد و این زمانی بود که وی به همراه شش فضانورد دیگر , نه روز در شاتل دیسکاوری در مدار زمین چرخیدند .ماموریت او آزمایش تاثیرات فضا بر سالمندان بود.

انوشه انصاری هم که معرف حضورتون هست که اولین فضانورد ایرانی بود که به فضا رفت.