یاد باد آن روزگاران یاد باد...

 یاد باد آن روزگاران یاد باد...

عکسی در کنار برادر عزیزم حسین آقای گل و بلبل آن زمان که کبکش هم خروس میخواند (چقدر پرنده نثارش کردم). این عکس در عروسی غلامحسین زینعلی پسر زنده یاد حاج تقی زینعلی برداشته شده است. شب خوب و پر خاطره ای بود. بنظرم عروسی در حیاط خانه ای در تهران پارس بود. در عکس دیگری در همان عروسی که فکر میکنم قبلا هم در اینجا گذاشته ام زنده یاد عموغلامعلی و زنده یاد کل عباس نیز حضور داشتند.

و اما دلیل آوردن این عکس با آن پیراهن که به تنم هست ربط دارد. جلوتر خواهم گفت. قضیه از این قرار است که برادر عزیزم حسن آقای گل و سمبل و شاخ شمشاد (اینجا دیگه رفتیم تو باغبانی و گلخانه) دو سه روز پیش زنگ زد و گفت یک عکس جالبی برایت فرستاده ام برو تماشا کن. عکس را که تماشا که کردم کلی کیفور شدم. نمیشه آدم چنین عکسی از خودش ببینه و خرکیف نشه!

اگر بجا نیاوردین اون بالاییه من هستم!!!

اینجا روبری خانه زنده یاد شفیع است و کمی آنطرف تر خانه عمو اسماعیل است.

والله دقیق خاطرم نیست که این عکس کی از من گرفته شده ولی یادم هست که خیلی دلم میخواست با خره عکس بگیرم. منیژه به من گفت که عکس را برادر عزیز شاخ نبات و قند عسلم (رفتیم شیرینی فروشی نانسی) ابی خان گرفته بود. بعدا کمی که به خاطرم فشار آوردم تصاویری در ذهنم نقش بست که ابی و محمود عمو اسماعیل و چند  تایی دیگر بودند. اما عکس را تا امروز ندیده بودم. خیلی برایم سورپرایز و جالب بود. از همینرو گذاشتم اینجا که شما را نیز در این شادی شریک کنم! (اگر عکس خر سواری دارید بدهید بزنیم اینجا دیگران هم فیض ببرند).

خر به نظر خر قبراق و سرحالی میرسد. معلوم است که خر زخموی زنده یاد عمو اسماعیل نبود. یادم هست که خرهای محبوب من یکی خر حاج قربانعلی بود یکی هم.. فکر میکنم خر کلبه رضای مایانی بود. یکی خر نصرالله بود که با پسرش که هم سن من بود و اسمش را فراموش کردم خیلی با اون خره خر سواری میکردیم. اما خر حاج قربانعلی معرکه بود. ما هم که با ممد پسر حاج قربانعلی رفیق و خلاصه تابستونها حالی برقرار بود.

آنچه که در خر جماعت نظر مرا جلب میکرد جلب بودن و زیرکی شان بود. هه هه هه.. یاد گازی افتادم که خر عمو اسماعیل از کمر ممد عمو گرفته بود. ها ها ها.. واقعا یادم میاد کلی میخندم. البته... با معیارهای امروزین نباید به قضیه نگاه کرد. آن زمان ما چندان به حقوق حیوانات احترام نمیگذاشتیم و این حقوق را نمیشناختیم. (امروز که قربونش برم کسی حتا حقوق بشر و انسان را هم رعایت نمیکند. باز خرها وضع شان با گذشته کمی فرق کرده و بهتر شده). باری، ما عاشق اذیت و آزار کردن بودیم و یکی از این اذیت کردن ها قلقلک دادن خره با چوب یا «دسته کلی» بود. «دسته کلی» یا دسته کلید .. دسته کلید چوبی نوعی قفل چوبی بود که بین سی تا چهل سانتی متر بود و داخل دیوار کار میگذاشتند (توضیح برای بچه شهری ها). و به آن کلیندان میگفتند. «کلی» هم همان کلید است. که مثل ال انگلیسی بود دسته اش را میگرفتند و یک لم بخصوصی داشت که ما بچه شهری ها مدتها طول کشید تا پی بردیم طرز کارش چگونه است. خلاصه.. با دسته این کلید که به آن دسته کلی میگفتیم کنار پای خره را قلقلک میدایم و خره «یه لقه پرت میکرد». یعنی از یکطرف با یک پا لگذ میزد. اما با مزه ترینش وقتی بود که من و پسر نصرالله دوترکه سوار  خرشان میشدیم و وقتی قلقلک میدادیم خره دو دست را بر زمین و با دو پا جفتکش میرسید به سقف آسمان و ما از خنده میترکیدیم. و با جفتک دوم سوم از خنده شل شده و به زمین سقوط میکردیم.

و اما خر عمو اسماعیل که یک خر رنگ قهوه ای شکلاتی بود عاشق جو بود و شبها که سهمیه جویش را میگرفت کسی نباید طرفش میرفت. و اگر کسی که ظرف جو را بدست داشت کمی در گذاشتن ظرف بر روی زمین تعلل میکرد خره به طرفش خیز بر میداشت و میرفت برای گاز گرفتن.

حالا این قضیه زیرکی خر که پیشتر گفتم، اثبات میکنه که نباید به آدم های کودن گفت؛ مگه خری! خرها خیلی حالیشونه. قضیه از این قرار است که گویا یک دفعه ممد عمو اسماعیل با خره رفته بوده باغ و طبق معمول خره را اذیت هم کرده بوده. یک بار حواسش پرت میشه و پشت به خره میکنه و خره هم معطلش نمیکنه. ممد میگفت پوست کمرش را خره گاز گرفته و از زمین بلند کرده بوده. فکرش را بکنید دهن خره چطور باز شده و پوست کمر که صاف هست مثل دیوار چطوری بین دندانهای خره جا گرفته. فکر میکنم ممد افتاده زمین و خره از کمرش گاز گرفته این خاطره را باید ممد تعریف کنه. خلاصه جای دو ردیف آرواره های خره قشنگ انگار که مهر زده باشند روی کمر ممد جا انداخته بود و مدتها طول کشید تا خوب شد.

 و اما قضیه پیراهن که شاید تابحال متوجه شده باشید همانا پیراهنی است که در آن عروسی و احتمالا سال بعدش هم در آن خر سورای به تن دارم. این نوع طرح پارچه در اوایل دهه 50 مد شد و بسیار محبوب بود. یقه های بلند و طرح های اینجوری. کفش کتانی که محبوب من بود و شلواری لی که آنهم محبوب بود. و چهره ای آفتاب خورده زیر خورشید تابناک ده.

و حالا که حرف آفتاب شد... هرگز آفتاب را فراموش نکنید. همه مادرها و پدرهای ماها که نرمی استخوان در پیری شان گرفته اند نتیجه آفتاب نخوردن است. حتما و حتما هرگاه فرصت کردید نیم ساعتی را زیر آفتاب لخت بشوید. اگر رسیدید پروپاچه را بالا بزنید یا آستینها را لخت کنید یا هرجور که شرایط اجازه میدهد خلاصه آفتاب را فراموش نکنید اگرنه دچار نرمی استخوان خواهید شد. هرچه ویتامین د هم بخورید اثر ندار چرا که بدون آفتاب آن ویتامین ها نمیتوانند روی استخوان سازی تاثیر لازم را بوجود بیاورند.

راستی داستان رفتن به کال با چند خانواده به همراه خرها را برایتان نوشته ام؟