گزارش فوتبال جام جهانی از «تپه پله» کیپ تاون پایتخت آفریقای جنوبی

 

  نلسون ماندلا، جام جهانی را که با آفریقای جنوبی آورده شده است را نشان میدهد.

 فوتبال جام جهانی را که دنبال میکنید؟ راستش از همون بچگی من زیاد اهل هواداری این یا اون تیم فوتبال نبودم. یعنی یک بار بچه که هشت نه ساله بودم از عباس پسر عمه فاطمه که آن زمان  در زمین خاکی فوتبال بازی میکرد پرسیدم هوادار کدام تیم هستی؟ گفت؛ «هوادار تیم برنده». من هرگز معنی این عبارت را نفهمیدم اما یک چیزی را درک کردم و آن اینکه برخلاف بچه های هم سن و سالم اجباری نیست که آدم هوادار تیمی باشه.   بر خلاف بچه های هشت نه ساله هم سن و سالم که عقیده داشتند که آدم باید حتما هوادار یک تیم باشه اگرنه یک عیبی باید داشته باشه به این برداشت رسیدم که اصلا عیبی ندارد که آدم هوادار تیم بخصوصی نباشه. 

اگر خوب دقت کنیم بیشتر حرکت ها و رفتارهای مردمان تابع جمعیت و مد اطراف شان است از جمله تابوهایی نظیر هوادار یک تیم بودن یا عقیده به یک مساله مورد قبول اکثریت داشتن. هیچ اجباری نیست که آدم آنچه را که اکثریت درست میداند درست بداند. در این مورد هیچکس بهتر از خود آدم نمیتواند قضاوت کند. حال اگر آدم میخواهد برای آنکه انگشت نما نشود تا آنجا که ضرری به خودش و دیگری نرساند همراهی بکند باز قابل فهم است. اما اینکه بخاطر جمع و یا اکثریت آدم عمل احمقانه ای مثل زد و خورد بخاطر هوداری از یک تیم را مثل هواداران تیمهای باشگاهی انگلیسی بکند را اصلا نمی فهمم. دیگر دردی و مشکلی در جهان وجود ندارد که آدم بخاطرش زد و خورد کند و میماند هواداری از تیم فوتبال که زد و خورد کنند؟ این چیزی بجز نشان   بی دردی و یا درد داشتن اما احمق هم بودن نیست. تازه، دردهای جهان را هم امروزه کسی از راه زد و خورد نمیتواند حل کند. دنیا دنیای گفتگو و تفاهم است. شنیده بودم که یکی دوباری نیز در ایران بین هواداران تیمها از این صحنه های زشت بوجود آمده و جای سوال دارد که دیگر شماها چرا؟ آقا واقعا دردی در زندگی ندارید که بخاطرش زد و خورد کنید؟

صحنه ای آشنا در فوتبال اروپا؛ ترکیبی از هفت هشت لیوان بزرگ آبجوی خنک در یک بعد از ظهر داغ در بار کنار خیابان و جمعی از هواداران تیم مقابل که از جلوی این بار رد میشوند. 

از طرفی اما چون در دنیا درد وجود دارد پس ما هیچ لذتی از دنیا نبریم تا این دردها برطرف شود حاصل یک برداشت رمانتیک و انقلابی دهه 60 و 70 میلادی بود که زندگی جوانان ایرانی بسیاری را به هدر داد که هنوز هم از عوارض اش خلاصی پیدا نکرده اند. از آن بدتر بلایی بود که اینها بر سر کشورشان آوردند. 

باری، دردهای دنیا پایان ناپذیرند و هیچ اجباری نییست که این دردها در زمان ما درمان شوند. بگذار نسلهای آینده نیز سهم خودشان را ادا کنند و ما نیز حق داشته باشیم یک پیک نیکی برویم و یا برسیم یک بازی فوتبال را دنبال کنیم و حال کنیم. شما چی فکر میکنید؟ 

آره.. داشتم در مورد عباس عمه فاطمه حرف میزدم.  خانه ما و عمه فاطمه در وحیدیه تهران و بسیار به هم نزدیک بود و رفت و آمدها بخاطر سادگی زندگی و نبود ترافیک بسیار بیش از امروز بود. آن زمان عباس بچه ی ورزشکاری بود و من دو سه باری عباس را تا زمین فوتبال خاکی که نزدیک نارمک بود همراهی کردم و به تماشای بازی اش ایستادم. پیراهن و شورت سفید فوتبالش را هنوز بیاد دارم. بنظرم در پست بک بازی میکرد. وقتی از فوتبال بر میگشت از مغازه یک بطری شیر پاستوریزه میخرید و سر میکشید و آن دو سه بار نیز که من همراهش بودم مرا مهمان کرد. در همان بقالی نزدیک خانه ما بود که داشتیم شیر سرد را سر میکشیدیم از او در مورد هواداری اش از تیم فوتبال پرسیدم. آن صحنه را هنوز هم بخاطر دارم. جاش بود که همینجا یک عکسی از همان دوران عباس را اینجا بزنم که متاسفانه نداشتم. بجایش این عکس را میزنم به یاد او؛ 

پله؛ بزرگترین فوتبالیست قرن بیستم.

بازی ها در آفریقای جنوبی

آفريقاي جنوبي تنها كشور جهان است كه سه پايتخت دارد: كيپ‌تاون كه در ميان آنها بزرگترين است؛ پرتوريا، كه پايتخت اداري است و بلوئم فونتين كه پايتخت قضايي است.

 دیشب در بازی انگلیس و آمریکا، گلر انگلیس بد جوری خراب کرد و اعصاب انگلیسی ها بهم ریخت. انگلیس که مادر این ورزش بوده و سالها از مدعیان بوده در بیست سی سال اخیر مقامی نیاورده و از این بابت حتا ملکه هم صداش  در آمده تمایل بسیاری برای آوردن مقام در این بازیها دارد. بازیکنان خوبی هم دارد. 

یونان و کره جنوبی؛ 

هرچند یونان تیم زیاد مطرحی در جام جهانی نیست اما بازهم تیمهای مدعی دیگری را در اروپا پشت سر گذاشته که به جام جهانی رسیده و کره جنوبی با زدن یونان با نتیجه 2 بر صفر نشان داد که نماینده شایسته آسیا در این بازیهاست. بسیار بهتر از تیم ایران. تیم ایران بیشتر مشکل روحی و روانی دارد تا مشکل توانایی و تاکتیک. امید که در یک شرایط دیگری تیم ایران بتواند آنچه را که از ایرانی بر می آید را به نمایش بگذارد. البته نمیتوان گفت که به قهرمانی جهان برسد اما این ظرفیت را هم دارد که در یک بازی جهانی بالای سر کره جنوبی و یک تیم متوسط خوب باشد... اگر بگذارند.

نیجریه و آرژانتین؛ 

 نیجریه با 150 میلیون نفر جمعیت چشم به مربی سوئدی تازه استخدام شده تیمش «لارش لاگربک» Lars Lagerbäck  دارد که به نظر من توانسته است در مدت کمی که این ماموریت به او واگذار شده یک نظمی به تیم نیجریه بدهد. تیمهای آفریقایی معمولا توانایی خوبی دارند اما نظم و ترتیب ندارند. 

لارش لاگر بک مربی سوئدی تیم نیجر در حال کار با یکی از بازیکنان. لارش لاگر بک در پستهای معاون سرمربی و نیز مربی تیم سوئد سالها تجربه دارد و برنامه ریز بسیار خوبی نیز هست. 

نظم و ترتیب برقرار کردن در تیم نیجریه مهم ترین وظیفه مربی جدید است. گلر یکی از تیمهای آفریقایی را خاطرتان هست که در دروازه ایستاده بود و یک توپ را بطرز عجیبی به بیرون فرستاد؟ جلوتر لینکش را میزنم از یوتوب تماشا کنید. 

بهرحال باوجودی که آرژانتین تیم پر قدرتی بود اما نیجریه توانست بازی را خوب اداره کند و موقعیت های خطیری بیافریند و یک بازی قابل قبول ارائه دهد. تصور میکنم حالا که نیجریه اعتماد بنفس خود را با نتیجه ی خوب در مقابل آرژانتین بدست آورده است یکی از مدعیان اصلی باشد. 

مکزیک و آفریقای جنوبی زیاد مال نبود و تفسیری ندارم. (یادتون هست گفتم ما ایرانی ها ماشالله در هر مساله ای صاحبنظر هستیم؟ اینهم شاهدش که حالا مفسر ورزشی هم شدیم). 

در لینک زیر همان گلری را ذکرش رفت تماشا کنید. نه اسمش را بخاطر دارم و نه کشورش را. فکر میکنم مال ساحل عاج بود. و او این عمل حیرت آور را (که البته احمقانه هم بود) در یک بازی حساس جهانی انجام داد. گلر خوبی بود اما بسیار اهل خودنمایی هم بود. آنقدر خودش را لوس کرد که عاقبت وقتی که برای دریبل زدن بازیکن حریف از دروازه اش بسیار دور بود فوروارد توپ را از دست او خارج کرد و یک گل به او زد. تیم او بخاطر همین اعمال احمقانه او باخت. در لینک زیر حرکت احمقانه، اما زیبا و پرفکت او را ملاحظه میکنید؛

http://www.youtube.com/watch?v=WDTcV700WDM

حتا اگر آدم از خودش بسیار مطئمن هم باشد بازهم حق ندارد برای خود نمایی دست به چنین کاری بزند و چرا که او نماینده خودش نیست بلکه نماینده فوتبال مردم کشورش است. او را برای خوشگلی یا هنرمایی خودش آنجا نگذاشته اند بلکه برای انجام یک مسئولیت خطیر آنجا گذاشته اند و او آن مسئولیت را به هیچ گرفت. در کشورهای آفریقایی در میان برخی از مردمان بیخیالی یک نوع فرهنگ است. و این چیزی است که «لارش لاگربک» باید روی تیمش در نیجریه کار کند و آنها را به نظم در بیاورد که کاری است کارستان.

اخبار مربوط به تیم اعزامی مملکت قلعه پایین به بازی های جام جهانی آفریقا؛

 تیم مملکت قلعه حاجی نیز با شرکت بروبچ اهل فوتبالش در این بازیها شرکت داشت که در این دوره به استراحت برخورد کرد و فعلا روی تپه پله ی کیپ تاون پایتخت آفریقای جنوبی مشغول استراحت  و سیاحت است؛ 

 در تصویر بالا مربی تیم قلعه پایین را ملاحظه میفرمایید که مشغول ارائه آخرین راهکارها و نوع حمله به دروازه تیم حریف میباشد.

در عکس بالا خبرنگاران اعزامی واحد خبر صدا و سیمای وبلاگ مملکت قلعه حاجی قبل از اعزام به آفریقای جنوبی محل برگزاری بازیهای جام جهانی را سورا بر خودرو مربوطه ملاحظه میفرمایید. خانم مسئول مخابرات واحد صدا و سیمای قلعه پایین مشغول گزارش مستقیم از طریق اس ام اس هستند و مدیر تدارکات با کلاه قرمز نظاره گر قدرت بی مثال خودرو ساخت مملکت قلعه حاجی است که بارهای سنگین را به یه سوت با یک «گمبه لیز» جابجا میکند و خبرنگاران ما لحظاتی پس از شلیک شدن شان از فرودگاه قلعه حاجی در کیپ تاون پایتخت آفریقای جنوبی فرود خواهند آمد. بقیه هیات اعزامی در صف اعزام قرار دارند. گزارشات متعاقبا ارسال خواهد شد. 

 عکسهای این سری نیز همه از مژگان بود که از او بسیار بسیار مرسی هستیم.